Vertel eens... Marjan

Marjan is moeder van zoon Tibo van ruim 11 maanden oud. Dit is haar verhaal:

Tijdens de zwangerschap
Graag wilde ik borstvoeding geven als dat zou lukken. Tijdens mijn zwangerschap ben ik naar een voorlichting over borstvoeding geweest. Daar werd onder andere verteld dat je voor je bevalling met borstcompressies de borstvoeding al op gang kon brengen en je zo al wat borstvoeding op kon vangen om dat aan je kind te kunnen geven na zijn geboorte als hij de borst nog niet zou pakken. Ik heb mijn best gedaan, maar kreeg er niks uit. Ik dacht: ‘Zal ik dan één van de weinigen zijn waarbij er helemaal geen borstvoeding mogelijk is?’ Gelukkig bleek niks minder waar. 
Ik was realistisch dat, al zal het wel op gang komen, het geen makkelijke weg zou worden. Je hoort toch veel om je heen dat het echt heel erg veel pijn kan doen en zeker niet vanzelf gaat. 

Geboorte
Toen mijn zoon geboren was (17.12 uur) werd hij op mijn buik gelegd en even later zocht hij naar mijn tepel, maar echt goed aanhappen deed hij (nog) niet. Daarop werd in het ziekenhuis besloten om te gaan kolven om mijn productie op gang te brengen. Dat ging goed (Ja!! Heel blij!) en zo kreeg Tibo mijn borstvoeding binnen (via een spuitje). In het ziekenhuis meerdere malen geprobeerd om aan te leggen, maar het lukte niet echt. Tibo sabbelde meer dan dat hij echt krachtig dronk.
De volgende dag aan het einde van de middag waren we thuis en hielp de kraamverzorgende ons op weg. Ook zij gaf aan dat ik moest blijven kolven om de productie verder op gang te brengen en dat ik hem ook aan mocht leggen. Echter had ik thuis een kolfapparaat wat te weinig kracht had, wat dus niet echt werkte. Er werd vooraf niet aangeraden om een kolfapparaat in huis te hebben, hier ben ik het bij nader inzien niet mee eens omdat het dus wel belangrijk kan zijn om gelijk goed te kolven om je productie op gang te brengen als je baby dat niet lukt. Je kan ze wel huren bij het ziekenhuis, maar dat kon in de avond niet meer, dus zat ik die eerste nacht thuis zonder goede kolf. De kraamverzorgende had wat flesvoeding achter gelaten mocht het niet lukken met de borstvoeding. Tibo bleef moeite hebben met het aanhappen, maar ik gaf hem niet de flesvoeding aangezien ik dacht dat het wel moest gaan lukken als hij honger kreeg.
De volgende dag kwam er een andere kraamverzorgende. Zij vond Tibo wel een beetje slapjes doordat hij zo weinig voeding had gehad en zij gaf aan dat hij nu echt wel flesvoeding moest krijgen om op krachten te komen om überhaupt de kracht te hebben om goed uit de borst te kunnen drinken. Zogezegd, zo gedaan, ik vond het wel een beetje jammer dat hij flesvoeding kreeg, maar wilde natuurlijk het liefst dat het goed met hem ging.
Die dag hebben we ook een kolfapparaat van het ziekenhuis gehuurd en kwam de productie goed op gang. Mijn kraamverzorgende heeft me heel goed begeleid in het geven van de borstvoeding. Wat een ‘gedoe’ dat aanleggen. Ik wist wel van horen zeggen dat het niet makkelijk zou zijn om borstvoeding te geven. Maar ergens dacht ik wel ‘je legt je kind aan, je kind doet zijn mond om jouw tepel en hij kan drinken’. Helaas was het wel wat ingewikkelder en vond ik het lastig om hem goed aan te leggen, dit kwam mede omdat Tibo het lastig vond om aan te happen. Overdag kreeg Tibo wel alles via de borst doordat mijn kraamverzorgende mij zo goed begeleidde. ’s Avonds/’s nachts kolfde ik en kreeg Tibo zijn voeding via een flesje en af en toe legde ik hem aan, maar ik bleef dat spannend vinden omdat hij niet goed aanhapte en ik daardoor bang was dat mijn tepels kapot zouden gaan en ik helemaal geen borstvoeding meer zou kunnen geven. Als ik ’s nachts kolfde gaf mijn moeder Tibo de fles. Dit aangezien ik een alleenstaande moeder ben. In principe zou mijn moeder de eerste vier nachten bij mij blijven slapen. Aangezien het te veel van mijn energie zou vragen om ’s nachts in mijn eentje de kruiken te vervangen, te kolven en Tibo de fles te geven had ik mijzelf die vierde nacht thuis voorgenomen om Tibo alle voedingen aan te leggen om zo te kijken of ik de voedingen zonder mijn moeder af kon. Toen ik voor mijzelf die knop had omgezet is het ook goed gegaan. Die nacht heeft hij alle voedingen uit de borst gehad.

Vanaf dat Tibo circa 6 weken was, zonder problemen borstvoeding kunnen geven. Ik had in mijn hoofd dat ik graag minstens borstvoeding wilde blijven geven totdat Tibo doorsliep. Vanaf circa 5 maanden sliep Tibo heel erg slecht. Door hem dan even aan te leggen was de kans het grootst dat we beiden weer even konden slapen

Op een gegeven moment kolfde ik minder dan dat ik Tibo in de fles gaf. Daarom heb ik vanaf 6 maanden één borstvoeding per dag vervangen door flesvoeding. Daarop had ik met mijzelf afgesproken dat ik zou stoppen met de borstvoeding als de voorraad in de diepvries leeg zou zijn (die heb ik op kunnen bouwen door de overproductie in het begin), zodat ik niet nog eens extra op een dag moest kolven om genoeg voeding te hebben. Rond de tien maanden was dat moment daar. Vervolgens dronk Tibo de flessen met flesvoeding niet leeg waardoor ik nog een weekend heb getwijfeld of ik toch niet ’s morgens en ’s avonds de borst zou geven, hij was het blijkbaar gewend dat hij minder kreeg dan dat ik nu in de fles deed. 
Dat vind ik dan ook het mooie van borstvoeding, de natuur regelt het. Vaak hoor je dat ouders het fijn vinden om flesvoeding te geven zodat je weet wat je kind binnenkrijgt. Ik vond het heerlijk om borstvoeding te geven zodat je ook niet onzeker hoeft te worden als hij zijn flessen niet leegdrinkt. Je weet niet wat hij drinkt, maar je kan ervan uitgaan dat het genoeg is. 

Marjan

Verhaal in het kader van de Week van de Opvoeding 2021